Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ad-sum (Ribbeck has written assum in Novius by conj. from suum of the MSS., Com. Trag. p. 262; in Plaut. Poen. 1, 2, 67, adsum must be pronounced assum, as the pun on the word requires, Roby, I. p. 49), adfui (affui, Merkel, L. Müller), adesse, v. n. (arfui = adfui, S. C. de Bacch.; arf = adfuerunt, ib.; arfuise = adfuisse, ib.; v. ad init.; adsiem = adsim, Verg. Cat. 5, 6 (dicam, Rib.): adsiet, Cato, R. R. 141, 4; Plaut. As. 2, 4, 9; Ter. Ad. 4, 4, 11: adsient, id. Phorm. 2, 18, 3: adfore now and then takes the place of adfuturus esse, and adforem of adessem, which is written with one s, adesent, in S. C. de Bacch.), to be at or near a person or place, to be somewhere, to be present (opp. absum, to be distant, removed, absent).

  1. I. Lit.
          1. (α) Absol.: visus Homerus adesse poëta, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 16, 51 (Ann. v. 6 Vahl.), imitated by Verg. A. 2, 271, and Ov. M. 7, 635; v. below: Hegio adsum; si quid me vis, impera, Plaut. Capt. 5, 3, 1; so id. Truc. 2, 6, 33; 4, 3, 52: quasi adfuerim simulabo, id. Am. 1, 1, 45.
          2. (β) With adv. or adj.: etsi abest, hic adesse erum Arbitror, Plaut. Ps. 4, 7, 11: Philolaches jam hic aderit, id. Most. 5, 1, 29; and id. Ps. 1, 2, 48: quod adest praesto, Lucr. 5, 1412: ut quasi coram adesse videare, cum scribo aliquid ad te, Cic. Fam. 15, 16; id. Att. 5, 18, 3; Verg. A. 1, 595: non quia ades praesens dico hoc, Ter. Ad. 3, 3, 39.
          3. (γ) With prepp.: ad exercitum, Plaut. Am. 1, 3, 6: in tabernaculo, id. ib. 1, 1, 269: adsum apud te, id. Poen. 1, 2, 67: mulier ad eam rem divinam ne adsit, Cato, R. R. 83: ad portam, Cic. Div. 1, 27, 57: ante oculos maestissimus Hector Visus adesse mihi, Verg. A. 2, 271: ante oculos eadem mihi quercus adessevisa est, Ov. M. 7, 635.
          4. (δ) With dat.: adsum praesens praesenti tibi, Plaut. Ps. 5, 1, 27: DVM. NE. MINVS. SENATORIBVS. C. ADESENT. S. C. de Bacch. (see Append. to this dictionary): portis, Verg. A. 2, 330: senatui, Tac. A. 4, 55: convivio, Suet. Tib. 61 fin.: quaestioni, id. ib. 62: pugnae. id. Oth. 9.
  2. II. Trop.
    1. A. Of time, to be present, be at hand: dum tempestates adsunt, Lucr. 1, 178: Vesper adest, Cat. 62, 1: jamque dies aderit, Ov. M. 3, 519; 9, 285; 12, 150: aderat judicio dies, Liv. 3, 12: cum jam partus adesset, Ov. M. 9, 674.
    2. B. Of other abstr. things, to be present, to be at hand (incorrectly made syn. with the simple esse).
          1. (α) Absol.: nunc adest occasio benefacta cumulare, Plaut. Capt. 2, 3, 63: ad narrandum argumentum adest benignitas, id. Men. prol. 16: omnia adsunt bona, quem penes est virtus, id. Am. 2, 2, 21: ut tranquillitas animi et securitas adsit, Cic. Off. 1, 20: tanti aderant morbi vesicae et viscerum, ut, etc., Cic. Fin. 2, 30.
          2. (β) With dat.: hominum quīs pudor paulum adest, Ter. And. 4, 1, 6: vigilantibus hinc aderant solacia somni, Lucr. 5, 1405: vis ad resistendum nulli aderat, Vell. 2, 61; 2, 21: vim adfore verbo Crediderat, Verg. A. 10, 547: tantus decor adfuit arti, Ov. M. 6, 18: simplicitas puerilibus adfuit annis, id. ib. 5, 400: quantus adest equis Sudor, Hor. C. 1, 15, 9: uti mox Nulla fides damnis adsit, id. Ep. 1, 17, 57: quousque patieris, Caesar, non adesse caput reipublicae? to be in his place, to be present, Tac. A. 1, 13 et saep.
    3. C. Animo or animis, to be present in mind, with attention, interest, sympathy; also, with courage (cf. animus); to give attention to something, to give heed, observe, attend to; also, to be fearless, be of good courage: ut intellegeretis eum non adfuisse animo, oum ab illis causa ageretur, Cic. Caecin. 10 fin.: adestote omnes animis, qui adestis corporibus, id. Sull. 11, 33; id. Phil. 8, 10, 30 (cf. Ter. And. prol. 24, and Phorm. prol. 30: adeste aequo animo): quam ob rem adeste animis, judices, et timorem, si quem habetis, deponite, Cic. Mil. 2, 4: ades animo et omitte timorem, id. Rep. 6, 10 fin.
    4. D. Poet., to be present with one, to be associated with, to attend: Tu ducibus Latiis aderis, cum laeta Triumphum Vox canet, Ov. M. 1, 560; of the cypress: aderis dolentibus, id. ib. 10, 142.
    5. E. To be present with one’s aid or support; to stand by, to assist, aid, help, protect, defend, sustain (esp. freq. of advocati; cf. absum): ibo ad forum atque aliquot mihi amicos advocabo, ad hanc rem qui adsient, Ter. Phorm. 2, 1, 82; id. Eun. 4, 6, 26: omnes enim hi, quos videtis adesse in hac causa, etc., Cic. Rosc. Am. 1; id. Verr. 2, 2, 29; id. Sull. 29; id. Phil. 2, 37, 95; Quint. 1, 4; 8, 30 et saep.: ego tamen tuis rebus sic adero ut difficillimis, Cic. Fam. 6, 14 fin.; so id. Att. 1, 1: Camulogenus suis aderat atque eos cohortabatur, Caes. B. G. 7, 62: dictator intercessioni adero, Liv. 6, 38: cui sententiae adest Dicaearchus, Plin. 2, 65, 65: Aderam Arrionillae, Timonis uxori, Plin. Ep. 1, 5, 5; 2, 11, 2: quod ille adversus privatum se intemperantius adfuisset, had taken part, Suet. Claud. 38 Bremi.
      With inf.: non Teucros delere aderam, Sil. 9, 532; so of a protecting, aiding divinity, esp. in invocations, adsis, adsit, etc.: adsis, o Tegeaee, favens, Verg. G. 1, 18; id. A. 4, 578: adsis, o Cytherea, id. Cat. 6, 11: ades, Dea, muneris auctor, Ov. M. 10, 673; so, Huc ades, Tib. 1, 7, 49: di omnes nemorum, adeste, Ov. M. 7, 198: nostris querelis adsint (dii), Liv. 3, 25: frugumque aderit mea Delia custos, Tib. 1, 5, 21: si vocata partubus Lucina veris adfuit, Hor. Epod. 5, 6: origini Romanae et deos adfuisse et non defuturam virtutem, Liv. 1, 9; 5, 51 al.
      To be present as a witness: (testes) adsunt cum adversariis, Cic. Fl. 23; promissi testis adesto, Ov. M. 2, 45; hence the t. t. scribendo adesse, to be present as a witness to some writing or contract (usually placed at the beginning of the writing), S. C. de Bacch. ap. Cic. Fam. 8, 8, 5 and 6 al.
  3. F. Involving the idea of motion, to come, to appear (most freq. in post-Aug. prose): adsum atque advenio Acherunte, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37; jam ego hic adero, Plaut. Aul. 2, 3, 7; Ter. And. 4, 2, 32; id. Heaut. 3, 1, 96; id. Eun. 4, 7, 41: hi ex Africa jam adfuturi videntur, Cic. Att. 11, 15: Hymen ades o Hymenaee, Cat. 62, 5: Galli per dumos aderant, Verg. A. 8, 657; 11, 100: huc ades, o formose puer, id. E. 2, 45; 7, 9; Ov. M. 8, 598; 2, 513 (cf. also adesdum): ecce Arcas adest, appears, is arrived, id. ib. 2, 497; so 3, 102; 528; 4, 692; 5, 46; 8, 418; 9, 200, 304, 363, 760; 11, 349; 12, 341; 13, 73, 82, 662, 906: adfore tempus, quo, etc., id. ib. 1, 256; cum hostes adessent, i. e. appropinquarent, Liv. 2, 10: truci clamore aderant semisomnos in barbaros, Tac. A. 4, 25: infensi adesse et instare, Sall. J. 50: quod serius adfuisset, Suet. Aug. 94 al.
    In App. with acc.: cubiculum adero, Met. 2, p. 119 Elm.: scopulum aderunt, ib. 5, p. 160.
  4. G. As judicial t. t., to appear before a tribunal: C. Verrem altera actione responsurum non esse, neque ad judicium adfuturumquod iste certe statuerat non adesse, Cic. Verr. 2, 1, 1: augures adsunt, id. Dom. 34: augurem adesse jusserunt, Vell. 2, 10; cf. Brisson. de Form. V. p. 446.
  5. H. Of the senate, to attend, to convene: edixit ut adesset senatus frequens a. d. viii. Kal. Decembris, Cic. Phil. 3, 19: ne sine causa videretur edixisse, ut senatus adcsset, id. ib. 24.

* assūmentum (ads-), i, n. [assuo], that which is to be sewed upon something, a patch: Nemo adsumentum panni rudis adsuit vestimento veteri, Vulg. Marc. 2, 21.

as-sūmo (ads-, Lachm., Halm, B. and K., Weissenb., K. and H.; ass-, Merk.), mpsi, mptum, 3, v. a., to take to or with one’s self, to take up, receive, adopt, accept, take.

  1. I. In gen.
    1. A. Lit.: Plura sibi adsumunt quam de se corpora mittunt, Lucr. 2, 1124: cibus atque umor membris adsumitur intus, id. 4, 1091; so of nourishment, Cels. 1, 3; 5, 27, n. 17; Scrib. Comp. 200: numquam committet, ut id, quod alteri detraxerit, sibi adsumat, Cic. Off. 3, 5, 23: sacra Cereris adsumpta de Graeciā, id. Balb. 24, 55: socius et administer omnium consiliorum adsumitur Scaurus, Sall. J. 29, 2: eos in societatem consilii avunculi adsumunt, Liv. 2, 4, 2: adulescentes conscii adsumpti, id. ib.: in societatem armorum, id. 2, 22; so, in consilium, Plin. Ep. 3, 19; id. Pan. 8: in consortium, id. Ep. 7, 3: nec decet aliter filium adsumi, si adsumatur a principe, i. e. is adopted, id. ib. 7, 4; 8, 3: uxorem, id. ib. 83, 4: si rursum (uxor) adsumeretur, Tac. A. 12, 2: adsumptis duobus filiis ire perrexit, Vulg. Gen. 48, 1; ib. 2 Par. 23, 20: Tunc adsumpsit eum Diabolus, ib. Matt. 4, 5: adsumit Jesus Petrum, ib. Marc. 9, 1: quem (arietem) adsumens obtulit holocaustum pro filio, ib. Gen. 22, 13; ib. Lev. 14, 10 et saep.: in familiam nomenque, Tac. A. 1, 8 et saepe: cautum dignos adsumere, to take or choose as friends only those worthy of you, Hor. S. 1, 6, 51: adsumpsit Jesus duodecim, i. e. as his disciples, Vulg. Luc. 18, 31.
      So of the assumption of our Lord to heaven: Dominus Jesus adsumptus est in caelum, Vulg. Marc. 16, 9; ib. Act. 1, 2.
    2. B. Trop.: libero tempore, omnis voluptas adsumenda est, omnis dolor repellendus, Cic. Fin. 1, 10, 33: laudem sibi ex aliquā re, id. Mur. 14, 31: ut acer equus pugnae adsumit amorem, Ov. M. 3, 705: omne quod sumatur in oratione, aut ex suā sumi vi atque naturā aut adsumi foris, Cic. de Or. 2, 39, 163: alii (loci) adsumuntur extrinsecus, id. Top. 2, 8; id. Planc. 23, 56 Wund.: orator tractationem orationis sibi adsumet, id. de Or. 1, 12, 54.
      Also, like arrogare, to usurp, to claim, assume, arrogate: neque mihi quicquam assumpsi neque hodie adsumo, Cic. Fam. 1, 9, 17; Auct. ad Her. 1, 1: cogam Assumptumque patrem commentaque sacra fateri, Ov. M. 3, 558.
      Of discourse, to take up, begin (eccl. Lat., after the Hebrew): At ille adsumptā parabolā suā ait, Vulg. Num. 23, 18; 23, 7; ib. Job, 27, 1; 29, 1.
  2. II. Esp.,
    1. A. Sometimes, like accipio, without the idea of action, to receive, obtain: fetus Melliferarum apium sine membris corpora nasci, Et serosque pedes serasque assumere pennas, Ov. M. 15, 384: Qui sperant in Domino, adsument pennas sicut aquilae, Vulg. Isa. 40, 31: a ventis alimenta adsumere, Ov. M. 7, 79: illas assumere robora gentes, id. ib. 15, 421.
    2. B. To take in addition to, to add to: si quis aliam quoque artem sibi adsumpserit, Cic. de Or. 1, 50, 217; 1, 37, 170: aliquantum jam etiam noctis adsumo, id. Fam. 7, 23 fin.: ne qui postea adsumerentur, Liv. 21, 19: Butram tibi Septiciumque et Sabinum adsumam, Hor. Ep. 1, 5, 28.
    3. C. In logic, t. t., to add or join to a syllogism the minor proposition: Ea (propositio vera ac perspicua) est hujus modi: Si quo die Romae ista caedes facta est, ego Athenis eo die fui, in caede interesse non potui. Hoc quia perspicue verum est, nihil attinet approbari; quā re adsumi statim oportet hoc modo: fui autem Athenis eo die, Cic. Inv. 1, 36, 63; id. Div. 2, 51, 106; 2, 53, 108.
    4. D. In gram.: adsumpta verba.
        1. a. Epithets, ἐπίθετα, Cic. Part. Or. 7.
        2. b. Figurative expressions, tropes, Quint. 10, 1, 121.

assumptĭo (ads-; v. adsumo init.), ōnis, f. [assumo].

  1. I. In gen., a taking, receiving, assumption (post-Aug. and very rare): adsumptio culturae, Pall. 1, 6, 12: quae adsumptio (eorum erit), nisi vita ex mortuis? Vulg. Rom. 11, 15: dies adsumptionis ejus (of the assumption of our Lord), ib. Luc. 9, 51.
  2. II. Esp.,
    1. A. An eager reception, adoption: artes propter se adsumendas putamus, quia sit in his aliquid dignum adsumptione, Cic. Fin. 3, 5, 18.
    2. B. Meton. (abstr. for concr.), one that takes up (eccl. Lat.): Dominus est adsumptio nostra, Vulg. Psa. 88, 19.
      Also (after the Hebrew), that which is taken up, lifted up (with the voice), a prophecy: (prophetae) viderunt tibi adsumptiones falsas, Vulg. Thren. 2, 14.
    3. C. In logic, t. t., the minor proposition of a syllogism (v. assumo, II. C.), Cic. Inv. 1, 37, 64: adsumptio, quam πρόσληψιν īdem (dialectici) vocant, id. Div. 2, 53, 108; Quint. 5, 14, 5 sq.; Isid. Orig. 2, 9, 2.
    4. D. In jurid. Lat., an addition, circumstance, = circumstantia, Dig. 28, 5, 46 fin.

assumptīvus (ads-), a, um, adj. [assumo], taken in addition: causa, t. t. of law, which takes the defence of an action from an extraneous cause, assumptive, extrinsic: juridicalis (causa) in duas tribuitur partes, absolutam et adsumptivam, Cic. Inv. 1, 11; 2, 24; Auct. ad Her. 1, 14; cf. Quint. 7, 4, 7; Mart. Cap. 5, p. 146; Isid. Orig. 2, 5, 5.
* Adv.: assumptīvē, Mart. Cap. 5, p. 147 dub.

assumptus (ads-), a, um, Part. of assumo.